Ο διάκος γίνηκε παπάς, ο Ιώβ
συνέχεια ψέλνει
Το πρόσχωμεν ο Ουρανός με πόνο
παραγγέλνει .
Μερίδιο στο θυμίαμα, κομμάτι στην
ελπίδα
Μετάνοια μπρος στο Ιερό, ο Κύριος
στην λαβίδα.
Ομιλιάριο νηπτικό κρατώ και
ευωδιάζει,
για τέχνη την Σωτήρια που στα ψηλά
ανεβάζει!
Κελαηδιστές της προσευχής , αγώνας
ως την νίκη
Αφήνει πίσω του ο Εφραίμ
Φιλόθεη διαθήκη!
Βράδιασε στο Σεράι. Μετά τον
εσπερινό και την παράκληση προσκυνάμε το μεγάλο τμήμα από την κάρα του
Αγίου Ανδρέα. Μας οδηγεί σε αυτό ο πατήρ Ιωσήφ ο Φιλανδός. Τον αφήσαμε
διάκο στο πλάι του πατρός Νεκταρίου και τώρα γίνηκε και ο ίδιος
παπάς και αγωνιστής, να μοχθεί για να εκπληρώσει όσα ένδακρυς υποσχέθηκε
κατά την μεγάλη εκείνη ημέρα της προχειρίσεώς του. Να παραστέκεται άμωμος στο
ιερό θυσιαστήριο, να κηρύσσει τα αιώνια ρήματα του Θείου Λόγου, να προσφέρει
θυσία πνευματική, να ανακαινίζει τον λαό του Κυρίου με το λουτρό της
αναγέννησης. Έτσι μόνο μπορεί να προσδοκά τον μισθό της αγαθής οικονομίας
εν τη Δευτέρα επιδημία του μεγάλου Θεού. Ως συνήθως ο Κύριος επιτρέπει, η κάρα
του Αγίου σε άλλους να ευωδιάσει απερίγραπτα και σε άλλους διόλου. Δεν είναι
βέβαια προϊόν αξιότητας, μα φανέρωμα πλήθους φιλανθρώπου ελέους αυτό το
ροδομύριστο δώρο. Είναι μια σωστική θρυαλλίδα πίστης, ικανή να θερμάνει
ολόκληρο τον κόσμο, να κάνει τον ουρανό να στήσει πανηγύρι.
Ξαστέρωσε ο ουρανός. Υπόσχεται
ξημέρωμα Αγιορείτικο με ήλιο ορθρινό, άκρυφτο πίσω από το ακήρατο σώμα του
Σταυρωμένου Ναζαρηνού. Ησυχία και ανάπαυση. Ως το πρώτο ταλάντισμα, που ρυθμικά
θα απευθύνει το κάλεσμα στην Νέα Κιβωτό.
Μεσόνυχτο στο καθολικό του
Σεραγιού. Ήδη στο μανουάλι πολλά αγιοκέρια αποσώνονται, μα η δέηση ποτέ δεν
τελεύει. Την ίδια τούτη ώρα, αμέτρητες άγιες τράπεζες ιερουργούνται από
ταπεινούς διακονητές τους σ ολόκληρο το Όρος. Μια παρακαταθήκη δέησης, που για
κάποιους ανεξήγητα ακόμα, συντηρεί την μακροθυμία του Θεού των δυνάμεων, που
φωτίζει ακόμα τα πυκνά σκοτάδια του επιλήσμονος ανθρώπου. Βοούν το ελέησον,
κοπιάζουν κράζοντες, βραχνιάζουν οι λάρυγγές τους.
Είναι τα δυο προσκυνητάρια και τα
δυο λάβαρα εκατέρωθεν της εισόδου, που δίνουν μια πρώτη εξήγηση σε τούτη την
συνταρακτική παράταση. Στ αριστερά ο Άγιος Παΐσιος και στα δεξιά ο
Καυσοκαλυβίτης Άγιος Πορφύριος. Ο Άθωνας που αγιοποιεί, που κρύβει στα σπλάχνα
του μυριάδες αφανέρωτους Αγίους μα και άλλους που σαν κληματόβεργες τους
ριζοβολά, να καρποφορήσουν το Πνεύμα, να τους τρυγά ο Κύριος στο αιώνιο μεγάλο
Του Μυστικό Δείπνο.
Ένα μικρό καντήλι φωτίζει σε κάθε
τοίχο τις μεγάλες παραστάσεις της Ρωσικής σχολής. Το ευρύχωρο, ο πλατυσμός, το
φως που σε λίγο θα πλημμυρίσει τον χώρο.
Εδώ δεν υπάρχει το στενό, το
εσωστρεφές και σκοτεινό του βυζαντινού ρυθμού. Μια αντίθεση άμεσα αντιληπτή.
Άλλη φιλοσοφία, κοινός σκοπός. Παντού αρμονία θαυμαστή, κυρίαρχη η Ανάσταση, η
Ζωή και η Οδός, το όντως εφετόν. Περνά από μπροστά μας ο βδομαδιάρης παπάς με
το θυμιατήρι. Λιβανίζει έναν-έναν ξεχωριστά. Χωρίς βιασύνη, με θαυμαστή ηρεμία
αποδίδει στον καθένα το μερίδιό του στο θυμίαμα και στην θυσία. Όλα έχουν τον
συμβολισμό τους και όλα αξιώνουν της προσηλώσεώς μας. Ο Μοναχός μετανίζει πριν μπει
στο Ιερό για να διακονήσει. Ασπάζεται τον Αρχάγγελο και έπειτα εισέρχεται. Νέος
συνειρμός με τον έξω εκκλησιαστικό κόσμο. Μας πονά και μας θυμώνει όταν
παρατηρούμε την συνήθεια να έχει καταπιεί την ευλάβεια και τον θείο φόβο. Όταν
η διακονία γίνεται εργασία, κοινή βιοποριστική απασχόληση και ρουτίνα, όταν τα
ιερά πανίερα γίνονται χώρος οικείος και ενίοτε προσωπικός, όπου εισέρχονται
άπαντες, ακόμα και γυναίκες, αδιακρίτως, αναρμόστως και άνευ ευλογίας, μη
συναισθανόμενοι την απύθμενη ιερότητα, το ζέον και το πυρ. Κι όμως δεν είναι
κάτι άφταστο αυτή η ποικιλότροπη ιεροπρέπεια του Άθωνα, δεν είναι άλλος ο Θεός
εκεί έξω. Σαν να θέλουν τούτοι εδώ οι ταπεινοί δούλοι του Χριστού μας, να
στέλνουν συνέχεια μηνύματα και σημεία για αλλαγή και παλινόρθωση στα πατερικά
και Θεοδίδακτα, αυτά που γαλακτοτρόφησαν που θεμέλιωσαν και κράτησαν τους
Χριστιανούς Ορθοδόξους στερρούς και Θεόφιλους.
Στου τεράστιου καθολικού το δεξί
κλίτος, που θα μπορούσε να σταθεί από μόνο του σαν μια μεγαλόπρεπη Εκκλησία, στεκόμαστε
στα αιωνόβια στασίδια.
Είναι ο μεγάλος Ρώσος Άγιος και
θρυλικός ηγέτης- ελευθερωτής και ήρωας του Ρωσικού λαού, ο Άγιος Αλέξανδρος
Νιέφσκυ, αυτός που μας φιλοξενεί τούτο το μεσονυκτικό του Οκτωβρίου και στον οποίον
είναι αφιερωμένο το κλίτος. Το αριστερό ανήκει στην μνήμη της Αγίας Μαρίας της
Μαγδαληνής. Περνούν οι λατρευτικές στιγμές και καταγράφονται μέσα σου.
Ανεξίτηλη η γραφή εκείνο το ορθρινό για τρεις μοναδικές. Η πρώτη ήταν το
φανέρωμα του ηλιάτορα πίσω απ τον Εσταυρωμένο. Από εκεί οι πρώτες αχτίδες της
νέας μέρας. Θέαμα μυσταγωγικό, υπεραισθητή διάσταση. Πλημμύρισε ύστερα από λίγο
με φως υπέροχο ολάκερο το καθολικό, σταλμένο άφθονο απ τα ψηλά παράθυρα του
Βασιλέως της δόξης. Δίπλα στο καθένα, ένας μεγάλος Προφήτης με παρρησία
διαλαλεί την γνώση των γνώσεων, την ουρανόσταλτη ελπίδα. Δεύτερη άληστη εικόνα,
αυτή του αγαπημένου όλων μας Μοναχού Ιώβ, καθισμένου στο καροτσάκι του. Πρώτος
στις ακολουθίες, πρώτος και στην ψαλμωδία. Εκπροσωπεί τόσο επάξια τον λαό του
Κυρίου, έστω κι αν ακούγονται άναρθροι οι ήχοι από το στόμα του. Στον Ουρανό
είναι σίγουρο πως φτάνουν άφταστης ωραιότητας δοξολογικά μελωδήματα, σταλμένα
από έναν σύγχρονο αγιασμένο αγωνιστή της υπομονής. Είναι πολύ δύσκολο για αυτόν
να έχει όρθιο το κεφάλι του. Κι όμως έχει βρει τον τρόπο για να εκδηλώνει,
παραινετικά για εμάς τους ραθύμους, την μεγάλη του ευλάβεια.
Όποτε εμείς σηκωνόμαστε από τα
στασίδια, εκείνος ανορθώνει την κεφαλή του και αγωνίζεται να μην την χαμηλώσει
όσο κι αν αυτό είναι επίπονο! Η άλλη στιγμή, αρχικά κέντρισε την αίσθηση της
ακοής, για να κυριαρχήσει έπειτα με τρόπο απερινόητο και στις υπόλοιπες.
Ήταν η στιγμή που ο παπάς
παρήγγειλε το «Πρόσχωμεν τα Άγια τοίς αγίοις.» Αυτή τη φορά το μήνυμα δεν είναι
λανθάνον. Ο παπάς συναισθανόμενος την φριχτή τούτη κρίσιμη ώρα, άλλους
προσκάλεσε και άλλους απομάκρυνε να μην καούν ωσεί κηρός και ωσεί χόρτος, όπως
σημειώνει το μελίρρυτο στόμα του Ιερού Χρυσοστόμου: …μεγάλη τη φωνή, φρικτή τη
βοή, καθάπερ τις κήρυξ, την χείρα έχων εις ύψος, πάσι κατάδηλος γεγονώς και
μέγα έπ’ εκείνη τη φρικτή ησυχία άνακράζων «Τα Άγια τοις αγίοις», τους μεν
καλεί, τους δε απείργει, ου τη χειρί τούτο ποιών, άλλα τη γλώττη, της χειρός
τρανότερον…
Ναι, ήταν απ τις φορές που η βοή
από τον τρόπο της εκφοράς του παπά, διαπέρασε το σώμα και τρύπωσε μέσα μας.
Συντριβή και συγκλονισμός, πρωτόγνωρη συναίσθηση αναξιότητας. Κανείς βέβαια δεν
είναι άξιος. Όλοι είμαστε ασθενείς και χρειαζόμαστε τούτο το ακεσώδυνο γιατρικό.
Ολόκληρο το σώμα και το αίμα του Χριστού μας, μέσα στην ιερή λαβίδα.
Ξεκίνημα τρίτης μέρας. Πριν
διαβούμε την βαριά πόρτα της πύλης στο Σεράι, περάσαμε από την όμορφη
έκθεση της Σκήτης. Εκεί πήραμε στα χέρια μας τον δυσεύρετο 2ο τόμο με τις
πατρικές νουθεσίες του Γέροντος Εφραίμ του Φιλοθεϊτη και παππού των Σεραγιωτών.
Τίτλος του βιβλίου: «Η τέχνη της Σωτηρίας». Αυτή κι αν είναι στην
κυριολεξία τέχνη πολεμική! Θεοδίδακτες λαλιές ενός λατρεμένου παιδιού της
Παναγίας μας, σταλμένες από το δεύτερο Άγιο Όρος της Αμερικής. Ευωδιάζουν όλες οι λέξεις τούτου του τόμου ἐν ὧ ἐγγέγραπται Πατρὸς ὁ Λόγος… -Παιδιά είχα παραγγείλει εκατό βιβλία του Γέροντα. Σήμερα μου έφεραν είκοσι. Είστε οι μόνοι Λαϊκοί που
το παίρνετε. Όλες οι Καρυές το ζητάνε! μας είπε ο τόσο καλοσυνάτος
Μοναχός που διακονεί στην Έκθεση. Ανεκτίμητο εφόδιο για όλους τους
Μοναχούς τούτες οι πνευματικές υποθήκες του Φιλοθεϊτη πατρός. Στην πρώτη και
στην τελευταία του σελίδα, λόγια γραμμένα από τα ευλογημένα χέρια ενός αγαθού
και πιστού αγωνιστή δούλου του Χριστού μας, σε μια επιστολή του προς τους
κελαηδιστές του Ουρανού, τους Αγιορείτες Μοναχούς μα και προς όλους
εμάς τα αγαπημένα του τεκνία …
Παιδάκια μου ευλογημένα του
Τρισαγίου Θεού εν Χριστώ.
Χαίρετε και υγιαίνετε.
Συγγνώμη που σας ενοχλώ πάλι με
την αγραμματοσύνη μου η αναξιότητά μου.
Να, ήθελα από πατρική αγάπη να σας
παρακαλέσω, να ενοχλείτε τον Θεό με το να Τον φωνάζετε προς βοήθειά σας.
Διότι ο Ουράνιος Πατέρας μας, θέλει πάρα πολύ αυτή την ενόχληση γιατί είναι
πανέτοιμος να μας επισκεφθεί και να μας δώσει την χρυσή καρδούλα Του ή να την ενώσει
με την αμαρτωλή δική μας.
Γι αυτό σας ικετεύω, παρακαλείτε
να μας χαρίσει το γλυκύτατο όνομά Του, που γεμίζει την νεκρά καρδιά μας με
Ουράνια Ζωή και Ειρήνη.
Η προσευχή έχει την μεγαλύτερη
δυσκολία στον πνευματικό αγώνα.
Και τούτο, γιατί ο δαίμων τη μισεί,
την πολεμά όπως ξέρετε με τον μετεωρισμό και την αμέλεια.
Ζητάτε από τον Χριστό μας, να σας
χαρίσει δωρεάν το Πανάγιον Όνομά Του στην κάθε αναπνοή σας εν ταπεινώσει.
Διότι χωρίς την γνήσια ταπείνωση
της καρδιάς η προσευχή δεν βρίσκει τόπο για να μείνει.
Αυτό έχω πάθει εγώ ο εγωιστής και
υπερήφανος και τρισάθλιος.
Συγγνώμη που σας νουθετώ εγώ που
δεν έβαλα ακόμη αρχή, να δεχθώ αυτήν την ευλογία του Θείου ονόματος μέσα στην
βρώμικη καρδιά μου.
Σας παρακαλώ τεκνία μου,
αγωνίζεσθε με προσευχή και ταπείνωση ψυχής.
Λοιπόν αγωνιστές μου ας μη το
βάλουμε κάτω, να κάνουμε ό,τι μπορούμε, σαν φτωχούλια που είμεθα. Να ψάχνουμε
ευκαιρία να αγρυπνούμε έστω και με τον μηδαμινό ζήλο, να αρπάζουμε το όπλο του Χριστού
μας, την χαριτωμένη ευχούλα του Ιησού μας και της γλυκειά μας Παναγίας και να
φωνάζουμε σαν τον Τυφλό του Ιερού Ευαγγελίου: «Ιησού Υιέ Δαβίδ ελέησόν με».
Θέλω να αναβλέψω ψυχικά να ιδώ εσένα το φως το ανέσπερο της Τρισηλίου Θεότητος.
Ναι ελεημένα μου, να βλέπουμε το
Θεό ως έχει στην αλήθεια.
Με τα μάτια της ψυχής μας, να τον
νοιώθουμε μπροστά μας πώς μας βλέπει και μας παρακολουθεί καταπόδι.
Εν Αυτώ ζώμεν και κινούμεθα και
εσμέν κατά τον Απόστολο Παύλο.
Εμπρός πουλάκια του Ουρανού και
της Άνω Βασιλείας του Θεού! Κελαηδάτε το γλυκύτατο, το
ανακουφιστικό, το χαρισματούχο και Πανάγιον Όνομα του Ιησού μας και της Κυρίας
Θεοτόκου και Μανούλας μας, και έχετε θάρρος και ελπίδα, πως το Πανάγιον Αίμα
του Κυρίου Ιησού, τελικά, θα μας ξεπλύνει απ τον βόρβορο των αμαρτιών μας και
θα μας δώσει το εισιτήριο της εισόδου εις την άνω Ιερουσαλήμ.
Εγώ το φτωχό και απολωλός, δεν σας
ξεχνώ. Μα πως θα σας αλησμονήσω, που σας έχω μέσα στην αμαρτωλή και απαίσια
καρδιά μου, αφού είσθε παιδιά μου, που σας ευλόγησε ο Κύριος και σας κάλεσε
στην παλαίστρα του Ιερού αγώνος να παλέψετε με πίστη εναντίον του διαβόλου.
+ Ο Πατέρας σας
Δακρύζουν της ψυχής τα μάτια
μπροστά σε τέτοια ανυπόκριτη αγάπη και ατόφια σαν χρυσάφι ταπείνωση. Όπου κι αν
πας στο Όρος όλοι τον μνημονεύουν τον Αριζονίτη Άγγελο. Παντού βλαστάρια και
καρποί του κηρύγματός του, του Χριστοφόρου, φωτισθέντος τη αίγλη
του Θείου Πνεύματος. Ιδίως εδώ στο Σεράι κάθε φορά που το σήμαντρο χτυπά
, είναι σαν να ακούς τους χτύπους της χρυσής καρδούλας του. Το συνονόματο παιδί
του, ακολουθεί πατρώα εμπνεύσει τα χνάρια του, με άτρεπτο φρόνημα και
ανεξαίρετη αγάπη προς κάθε συνάνθρωπο. Ακούραστος και αυτός οργώνει κάθε
σπιθαμή Ορθοδόξου γης, να κηρύξει την μετάνοια και την επιστροφή. Δεν σταματά
ποτέ να προτρέπει να προσευχόμαστε εκτενώς και με επιμονή, προς την μυριώνυμη
Δεομένη Μάνα μας. - Όσο πιο πολύ ευλαβούμαστε την Παναγία μας, τόσο θα
πλησιάσουμε τον Χριστό μας! Συνηθίζει ο Σεραγιώτης Εφραίμ να αναφέρεται
στην πνευματική του αδελφή την μακαριστή Γερόντισσα Μακρίνα της Πορταριάς,
εκλεκτό άνθος του …Εφραιμικού λειμώνα .
Σε αυτήν πριν την τελευτή της
παρουσιάστηκε η Κυρία Θεοτόκος λέγοντάς της: -Θέλω οι άνθρωποι να με
επικαλούνται και εγώ με τη σειρά μου να δέομαι στον Θρόνο του Υιού μου. Αυτό
είναι το δικό μου διακόνημα!
Ξαναανοίγω τον Θησαυρό του
Θεοκτίστου Μοναχού του Στουδίτη τούτη την ώρα. Σωτήριο το διακόνημα της τω Θεώ
Παρισταμένης Μητρός. Μια προσευχή πριν τη συνέχεια στης μνήμης τις τρίβους:
Στρέψον μου, εις χαρμονήν το
πένθος Πανύμνητε και την των νόσων ομίχλην και παθών απάντων την
τρικυμίαν εις γαλήνην και τελείαν υγείαν μετάβαλε. (…συνεχίζεται)
Νώντας Σκοπετέας
κείμενο-φωτογραφίες http://sotiriapsixis.blogspot.gr
Για Αγιορείτικες οδοιπορίες
παρελθόντων ετών, αναζητήστε τις στο διαδίκτυο με τους εξής τίτλους:
«Επιστρέφοντας από Όρος», «Το Άγιο Όρος μέσα μας» «Μύρισε Παράδεισος», «Του
Παραδείσου τ’ όνειρο», «Η Παναγία
οικονόμησε», «Ψυχή
Ορθρία» ή στο οριζόντιο μενού του ιστολογίου μας: Ημερολόγιο Όρους.
Προηγούμενα:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου